Gezocht op auteur met naam ''.
Resultaat 1 tot 7 van in totaal 7 gevonden boeken.

William is een 'ex' van Lucy Barton ('Ik heet Lucy Barton', zie andere boeken van Elizabeth Strout), hij vertelt zijn verhaal aan haar. Ze hebben altijd een goede band gehouden, twee dochters hebben ze ook. Lucy's huidige man is overleden, en William woont samen met Estelle, die hem verlaat. Het is een subtiel beschreven verhaal over William, die min of meer alleen moet zien te overleven. 

Eigenlijk het vervolg op 'Olive Kitteridge' uit 2008. Prachtige botte vrouw is ze, maar helemaal terug. Wat ouder geworden, getrouwd met haar tweede man. Ze moet de verhouding met haar zoon herstellen, veel verdriet en eenzaamheid kennen. Maar ondertussen luistert ze goed naar de andere inwoners van Crosby, Maine. Zeer de moeite waard, ook als je Olive Kitteridge niet hebt gelezen. 

Omdat ik nu alles van Elizabeth Strout wilde lezen, kocht ik ook dit (via Boekwinkeltjes). Helaas vond ik dit het minste boek van haar, al blijkt ook hier weer haar schrijverstalent. Het verhaal speelt zich af in de jaren vijftig van de 20e eeuw. De hoofdpersoon, Tyler Caskey, is dominee in een dorpsgemeenschap, waar hij aanvankelijk geliefd wordt, maar sinds zijn vrouw Lauren jong is overleden, verandert hij. De mensen in het dorp praten erover, ook over zijn dochter Katherine, die nauwelijks meer praat sinds haar moeder er niet meer is. Er gaan veel geruchten rond, ook over zijn hulp in de huishouding, Connie, die meer te verbergen heeft, net als de dominee zelf trouwens. Blijft hij zijn roeping volhouden? Dat is de vraag die in dit boek wordt beantwoord. Eens te meer zie je dat Strout mooi over het dagelijks leven kan schrijven, waarbij de verschillende karakters goed uit de verf komen, hoe afstandelijk ze soms ook beschreven lijken te worden. 

Ik moest er even inkomen, maar toen het verhaal eenmaal op gang was en ik ontdekte hoe moeder en dochter min of meer in elkaar zaten, boeide het me enorm. Strout is een echte storyteller, ze betrekt veel personen in haar boeken, personen die allemaal hun eigen verhaal hebben. Kern is natuurlijk deze moeder-dochterrelatie, Amy de dochter en Isabelle de moeder. Hoewel het einde misschien iets subtieler had gekund, bevredigde het toch. De stappen in de tijd worden dan opeens erg groot. Maar wat Amy meemaakt en hoe haar moeder - naast wat ze zelf meemaakt en heeft meegemaakt - hierop reageert, het is echt heel herkenbaar en ietwat afstandelijk, maar genuanceerd en liefdevol beschreven. Zeker als het gaat om de verhouding van een dochter die volwassen lijkt te worden en een moeder die nooit de kans heeft gekregen zelf echt volwassen te worden. Heel mooi. Het is de eerste roman van Elizabeth Strout, uit 1998. Je ziet al hoe goed ze kan schrijven.

Dit zou je kunnen lezen als een vervolg op My name is Lucy Barton dat ik eerder las. In dit boek komen namelijk degenen voor die ook in het vorige boek al pratend (roddelend?) tussen Lucy en haar moeder aan de orde kwamen: haar neef, haar vriendjes, haar familieleden, haar verleden. Maar het is nu enkele jaren later en in afzonderlijke verhalen, die met elkaar licht verbonden blijven door de schrijfster Lucy, die vroeger straatarm was, word je met je neus op allerlei onderliggende feiten gedrukt. Zo lees je hoe het eenieder vergaat, hoe ze in het leven staan, welke problemen ze tegen zijn gekomen en nog tegenkomen. Vooral ook over de meningen van mensen over elkaar. Het mooiste verhaal vind ik 'Zus', dat over Lucy zelf gaat, als ze haar broer en haar zus weer ontmoet. Je afkomst verloochent zich nooit, al lijkt het soms anders te zijn. Ook het laatste verhaal, over Abel (haar neef), die naar het theater teruggaat om de knuffel van zijn kleindochter op te halen, is prachtig. Niemand is gelukkig, maar niets is onmogelijk, zo blijkt. 

Lucy Barton is een schrijfster (geworden) uit een merkwaardig en arm gezin. Ze heeft zichzelf opgewerkt, maar blijft het verschil met haar verleden voelen. Als ze in het ziekenhuis is opgenomen, komt haar moeder op bezoek. Haar moeder heeft ze jaren niet gezien of gesproken, maar ze is heel blij dat ze komt. Ze zegt niet veel, deze moeder, maar tussen de regels door lees je meer over het verleden en over het gezin waar Lucy uit is voortgekomen. Mooi, verstild, min of meer afstandelijk (zo lijkt het) overdenkt Lucy de tijd, zowel heden als verleden. Prachtig boek, in het Engels gelezen, zodat je dichterbij komt. 

Olive Kitteridge is een gepensioneerde docent uit Maine. In dit boek - verfilmd begrijp ik door HBO, een succesvolle serie bovendien - dat eigenlijk uit met elkaar verbonden verhalen bestaat, komt Olive in aanraking met allerlei mensen en situaties in haar omgeving. De dramatiek is niet van de lucht en Olive reageert er op geheel eigen wijze op. Uiteindelijk krijg je toch vooral haar eigen geschiedenis, na haar pensionering dan, te horen en zie je wat ze wel en niet 'goed' doet. Toch is haar basishouding eerlijk, nogal grof in de mond, altijd een mening, commentaar op iedereen maar tegelijkertijd meevoelend en behulpzaam op haar eigen manier. Toen ze lesgaf, was ze al bijzonder genoeg, getuige de reacties van sommige oud-leerlingen die ze later weer op haar pad vindt. Elizabeth Strout heeft er de Pulitzerprijs mee gewonnen en de roman is zeker de moeite van het lezen waard. De filmserie zal ook wel aardig zijn, maar ik ben nu eenmaal meer een lezer dan een kijker.