Een jongenspensionaat vlak langs de Duitse grens, katholiek uiteraard, dus je kunt je al voorstellen waarover het zal gaan. De beschrijvingen zijn dan ook niet mis, van de handelingen die veel kloosterlingen (leiders van het jongenspensionaat) in deze roman verrichten. Met veel details worden die weergegeven, alles gezien via de hoofdpersoon, Eldert Haman ofwel Broeder Bonaventura. Deze probeert 'neutraal' te blijven en de leerlingen te helpen waar hij kan. Maar dat laatste lukt niet of nauwelijks. Ook al omdat hij een ongelooflijke slappeling lijkt te zijn, die maar geen besluit kan nemen om uit te treden. Terwijl hij zo ongeveer bij toeval in de congregatie terecht is gekomen, gegleden als het ware, langzaam opgeslokt, aanvankelijk als docent Duits (!), later als eenvoudig werkbroeder. Het verhaal speelt zich af in 1953, het jaar van de overstromingsramp en dus maar acht jaar na de Tweede Wereldoorlog. De vergelijkingen van wat zich afspeelt in dit katholieke pensionaat met de handelingen van Duitsers in de nazitijd zijn dan ook nadrukkelijk aanwezig. Als Broeder Bonaventura na een vreselijke periode van kiespijn uiteindelijk naar een tandarts mag, ontmoet hij Patricia, die alles in het werk stelt om hem ervan te overtuigen dat kloosterling blijven geen zin heeft. De slotscène is dan ook wel prachtig te noemen, al zie ik (niet alleen hier trouwens) ook wel enige overdrijving in dat beeld.