Gefilterd op genre 'Jeugdliteratuur'.
Resultaat 1 tot 10 van in totaal 33 gevonden boeken.

De eerste roman van deze schrijfster is een indringend verhaal over magie en toverkracht in de wereld van sprekende poppen aan de ene kant en hardheid en treurnis in de andere wereld (de onze!) aan de andere kant. Het is een mooi vormgegeven boek voor 12 jaar en ouder en het lijkt me een prachtig verhaal om voor te lezen aan wat oudere kinderen. Toverkracht en een sprekende poppenwereld is altijd een boeiend thema voor kinderen, de combinatie met de gebeurtenissen in Krakau geeft een beeld van de moeilijkheden en treurnis die er ook was en is. Het verhaal speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog en in Krakau (Polen), wat al duidelijk genoeg is. Een sprankje hoop is er wel. Achterflap: 'In het land van de poppen is er magie. In het land van de mensen is er oorlog. Overal is er pijn. Maar samen is er hoop.'

Kinderboek over verdriet en pijn, ruzie en vriendschap, leven en dood en dat alles voor kinderen. Een buitengewoon mooi boekje, waarbij het verhaal berust op waarheid, zoals Vriens achterin vermeldt. Het boek dateert ook al uit 1999, won een prijs in 2000 en is in 2012 verfilmd. Nu is het een geschenk voor de basisscholen. Het gaat over Akkie, middelpunt van de klas, verwoed voetbalster en organisator van van alles en nog wat, de houding van Juf Ina, de vriendinnen en vriendjes (Elise, Lourens en Ibrahim/Brammetje) van Akkie, de andere klasgenoten. Mooi beschreven, in eenvoudige taal, goed verhaal, zonder happy end. Zakdoek erbij houden. 

Ik had de smaak te pakken, na de Zilveren Griffel voor het boek Gips van Anna Woltz en ook dit is de moeite van het lezen zeker waard. En bewaren voor als de kleinkinderen iets groter zijn. Sven heeft epilepsie en is afhankelijk van een hulphond, Alaska. Parker heeft een afschuwelijke zomer achter de rug en is haar hond, Alaska, kwijt omdat haar broertje er allergisch voor is. Op wonderlijke en zelfs spannende wijze komen Sven en Parker met elkaar in contact en blijkt Alaska de grote held te zijn. Een prachtig jeugdboek weer van Anna Woltz. 

Een terechte winnares van de Zilveren Griffel 2016, deze Anna Woltz. Het is een aantrekkelijk verhaal, geschikt voor jongeren vanaf 11 (voorlijk) maar zeker vanaf 12 en 13 jaar. De hoofdfiguur, Felicia Nieuwenhuis, maar ze wil tegenwoordig Fitz heten, belandt in een soort van stroomversnelling als haar ouders gaan scheiden. Ze komt, doordat haar vader en haar zusje vallen en ernstig gewond raken, terecht in het ziekenhuis. Daar haalt ze allerlei toeren uit om erachter te komen hoe de wereld in elkaar zit. Een huwelijk dat uit elkaar valt, kinderen die doodziek zijn maar lijken te genezen, verliefd worden, een rol spelen in het bij elkaar brengen van een dokter en een verpleegster (de realisatie van een doktersroman), maar uiteindelijk concluderen dat het allemaal niet meevalt. Toch zitten er optimistische kanten aan, gelukkig. Het is een heerlijk boek, vind ik, midden in een slapeloze nacht gelezen, het boek lezen moeten ook ouderen doen denk ik. Of voorlezen aan (klein)kinderen van die leeftijd, dat kan natuurlijk ook.  

Soms koop je een boek op de titel, zoals in oktober 2010. Het blijkt een bestseller te zijn trouwens, maar ook een jeugdboek. Zeer goed leesbaar voor ouderen! Een meisje van een jaar of dertien verliest haar broertje, krijgt pleegouders in een klein plaatsje in Duitsland. Het is eind 1939. Wat zich vervolgens afspeelt is een verhaal over het leven in dat plaatsje, in die vreselijke periode, waar de mensen niet rijk zijn en een enkeling zich het lot van de joden aantrekt. Die enkelingen zijn in ieder geval de op het oog volstrekt onaangepaste en grove pleegouders van Liesel. Ook de prille liefde tussen Liesel en haar buurjongen Rudy komt voorbij, naast allerlei andere motieven. Zoals het stelen van boeken, het spelen met woorden en uiteindelijk het overleven met woorden. Werkelijk een prachtige roman, waarbij De Dood als verteller optreedt, wat nog een extra dimensie aan het geheel geeft.

Zo reageerde ik op De Boekendief, toen ik het las in oktober 2010. Nu las ik het opnieuw, zonder erbij na te denken dat ik het al eerder had gelezen. Dom natuurlijk, maar toch. Toen gaf ik een 8, nu maak ik er een 7 van. De Dood als verteller ervaar ik nu als een merkwaardige ingreep, al heeft het wel een functie natuurlijk. De liefde voor boeken, lezen, schrijven, woorden kortom, die blijft essentieel, maar eens te meer lees je wat mensen elkaar kunnen aandoen. 

Een door de kinderjury uitverkoren jeugdboek, van Sjoerd Kuijper, en terecht. Het is een prachtig, hilarisch en toch ook wel ontroerend verhaal over een jongen van dertien, die van alles overkomt in een korte periode. Zijn vader krijgt een hartaanval op het voetbalveld, terwijl hij zelf - Kos heet hij - een doelpunt scoort. Daarna blijkt dat het hotel dat zijn vader runt, niets dan schulden heeft opgeleverd en moet Kos met zijn drie zussen (hun moeder is aan kanker overleden) de zaak gaan regelen. Intussen is hij ook nog een briljant voetballertje aan het worden en wordt hij door de scout van Ajax gespot. En uiteraard is hij verliefd. Kortom, alle ingrediënten voor een vermakelijk verhaal, maar om het dan ook nog op deze manier op te schrijven! Dat is werkelijk klasse. 

Bij een antiquariaat gekocht, want ik was dit prachtige boek van Lewis Caroll kwijt. En weer heb ik ervan genoten, even terug in de tijd dus. Deze bijzondere avonturen van Alice vermaakten mij vroeger, later toen ik ze voorlas en nu opnieuw. Lezen en voorlezen dus maar! Het voorbeeld is van een recente Bruna-uitgave, ik las de vertaling van Eelke de Jong, uit 1981. Met de oorspronkelijke illustraties van John Tenniel en een nawoord van Lenny Bouman.